Magazyn Policki

Msza św. w intencji śp. Władysława Kiragi.
Jak do publicznej wiadomości (FB, 6 stycznia br.) podał pan Tomasz Andrzejewski (cytujemy post):
„Zawsze będzie w naszej pamięci, przyjaciele pamiętają i właśnie od Nich, w tym od Burmistrza, odbędzie się msza za duszę zmarłego w niedzielę 09.01.22 r. o godz. 13 .00 w kościele w Nowym Warpnie. Serdecznie zapraszamy.”

W drugą rocznicę śmierci Władysława Kiragi.

Krucha jest ludzka pamięć. I niczym przysłowiowa łaska ludu na pstrym koniu jeździ. Dwa lata temu, w sobotę 4 stycznia zmarł Władysław Kiraga, były burmistrz Nowego Warpna. Wcześniej pełnił również odpowiedzialne stanowiska: wiceburmistrza i przewodniczącego Rady, ale jego najwybitniejsze osiągnięcia wiążą się epoką 2006-2018, kiedy był samodzielnym rządcą nowowarpieńskiej gminy.

Przedwczesna śmierć popularnego samorządowca wywołała falę smutku i żalu. W niecały tydzień później, 10 stycznia, wyrazem powszechnej, a wdzięcznej pamięci była liczba żałobników uczestniczących w ceremoniach pogrzebowych. Finalnie, na nowowarpieński cmentarz przybyło dobrze ponad tysiąc osób. Znaczną część tej wspólnoty stanowili znajomi i przyjaciele spoza terenu gminy, lecz przeważali nowowarpianie, wyrażając swą obecnością wdzięczność wobec Zmarłego. Za wszystko, co uczynił dla dobra gminy i jej mieszkańców.

Minęły dwa lata od chwili Jego śmierci. We wtorek, 4 I, czekaliśmy przez cały dzień zastanawiając się czy ktoś sobie o Zmarłym przypomni? Nie było żadnej wzmianki, nie wspomniał nikt. Dwa lata i mgła niepamięci zaczęła osnuwać sylwetkę charyzmatycznego Burmistrza, który „wyciągnął” Nowe Warpno z grożącego upadłością marazmu, jaki ogarnął gminę, gdy zakończyła się epoka kilkuletniej prosperity związanej z istnieniem strefy wolnocłowej. Musiał też przezwyciężyć skutki nikczemnych działań osób, dla których gmina zdawała się być sienkiewiczowskim „postawem czerwonego sukna”.

Wyzwania podjął odważnie, z trudności wybrnął zwycięsko, dokonał wiele. W momencie ostatniego pożegnania dla uczestników pogrzebu było wręcz oczywiste, że tylko kwestią czasu jest zasłużonej postaci trwałe upamiętnienie.

Początkowo z ideą zgadzali się niemal wszyscy. Krzyżowały się propozycje: głaz albo tablica pamiątkowa, może nadanie nazwy jakiejś publicznej przestrzeni. Mówiono nawet o pomniku. Ten ostatni pomysł bardzo się nam spodobał. Oczyma wyobraźni ujrzeliśmy odlaną z brązu ławeczkę z figurą siedzącego na niej burmistrza, ustawioną przy narożniku ratusza, naprzeciw statuy Hansa Hartiga.

Jedno jednakże było i nadal pozostaje jasne. Rozstrzygający głos inicjatywny i wykonawczy mają mieszkańcy miasta i gminy. Inni, nawet najbardziej życzliwi, mogą jedynie w ich przedsięwzięciach pomóc.

Inter arma silent Musae. W czasie wojny milczą Muzy. W niespełna trzy miesiące po śmierci Burmistrza Polskę ogarnęła covidowa zaraza. W panice, wzmaganej powodzią słusznych i idiotycznych restrykcji zagadnienia kulturalne chwilowo odeszły w niebyt, a pamięć o zmarłych zastąpiła troska o jeszcze żywych.

Temat odżył na chwilę w połowie 2020 r. lecz wtedy, dość niespodzianie ujawnili się „malkontenci”. Niewielka, krzykliwa grupka dawnych przeciwników nieżyjącego Burmistrza zaczęła sączyć do „wpływowych uszu” rozmaite wątpliwości, twierdząc, że Zmarły był postacią kontrowersyjną, popełniał błędy i jego uhonorowanie może wywołać społeczny protest oraz przysporzyć kłopotów obecnej władzy.

A władza, jak to władza – bardzo kłopotów nie lubi, szczególnie kiedy ma ich dość sporo na co dzień. Nie wchodząc w prawdziwość pomówień mniemanie „życzliwych” ideę upamiętnienia Władysława Kiragi wygaszono, ponoć tylko chwilowo, lecz sądząc po braku jakichkolwiek wzmianek o drugiej rocznicy śmierci – prawdopodobnie na stałe. Choć „sprawiedliwość dziejowa” nakazywałaby jednak inne postępowanie. Cokolwiek nie powiedzieć zmarły Burmistrz walnie się przyczynił do zwycięstwa obecnej ekipy w minionych wyborach. Krucha jest ludzka pamięć.

A przecież potrzeba naprawdę niewiele, aby niedopatrzenie naprawić. Gmina ma stałe problemy finansowe? Prawda, jak każda. Zapomnijmy więc o pomniku, głazie, czy nawet tylko tablicy pamiątkowej. Lecz są sposoby uczczenia pamięci zupełnie bezkosztowe. W gestii Rady jest nazewnictwo placów, obiektów i ulic. Czy tak trudno uczynić patronem jakiegoś fragmentu miasta Zmarłego? Może promenady? Może nabrzeża? Może któregoś z bezimiennych placów? A może warto się zwrócić do powiatu i otrzymawszy zgodę nazwać imieniem Władysława Kiragi długi odcinek szosy łączącej Dobieszczyn z Nowym Warpnem (dokładniej: z Karsznem)? Wszak remont, a praktycznie powstanie tej bardzo ważnej trasy to również jego zasługa. Powiat nie miał środków na jej stworzenie, Burmistrz Nowego Warpna je wówczas wyłożył.

Taka inicjatywa niemal nic nie kosztuje. Wystarczą: uchwała Rady Miejskiej, dwie tablice informacyjne i koszt skromnego otwarcia nowo nazwanej przestrzeni. Trzy – cztery tysiące złotych przy współczesnych cenach. Tyle to da się zebrać pośród mieszkańców gminy jeśli w jej kasie nic nie ma. Choć mało prawdopodobne, aby naprawdę tak było. Problemem jest tylko wola, a ta wynika z potrzeby.

………………………………………………..

Z niezapomnianym śp. Władysławem Kiragą niżej podpisanemu dane było współpracować mniej więcej przez dwie dekady. Ceniłem Go bardzo, łączyła nas przyjacielska zażyłość. Dlatego, choć jestem „z zewnątrz” – na tyle jestem „nowowarpieński”, by o upamiętnienie Zmarłego publicznie się dopominać.

Jan Antoni Kłys

4/5 stycznia 2022

Niniejsze przedłożenie nie jest artykułem naukowym, ani nawet popularnonaukowym. Ma formę eseju historycznego, czyli autorskiej refleksji, odwołującej się wprawdzie do materiałów historycznych, ale dopuszczającej hipotezy, prywatne teorie i koncepcje niesprawdzone. Taka forma wydaje się być najwłaściwszą dla przeprowadzenia rozważań o początkach Polic.

Kiedy obchodzimy kolejne rocznice powstania miasta Police odwołujemy się (słusznie) do upływu lat od roku 1260 – daty lokacji miasta na prawie magdeburskim z woli pana tych ziem Barnima I Dobrego. Zdarzenie nie wywołuje wątpliwości, treść aktu lokacyjnego znamy, późniejsze wypadki również. Warto jest jednak zauważyć, że książę Barnim nie zakłada Polic od podstaw, lecz czyni miastem całkiem pokaźną osadę istniejącą od…?

I to jest główne pytanie: kiedy i jak powstałą?

Wiadomo, że obok późniejszych Polic, na otoczonym lasem nadodrzańskim wzniesieniu, mniej więcej od IX do początków XII wieku istnieje obronny gród, a u stóp wzniesienia, rozwija się osadnictwo, mające charakter podgrodzia. Wg archeologów (badania niemieckie i polskie) niewielka osada podgrodowa sięga mniej więcej terenów dzisiejszego „starego kościoła” i cmentarza (parku Staromiejskiego). Wiemy też, że ślady osadnictwa w tym rejonie gasną na początku XII stulecia, natomiast obok, nieco na północ, na obszarach zwanych „polie” (prawdopodobnie pole, polana, równina) w tym samym czasie powstaje nowa osada. Co było powodem i czy dokonał się transfer mieszkańców „starego” grodu i podgrodzia?

Zapewne tak, choć nie można wykluczyć jakiejś fali nowego osadnictwa. Ważne są dwie inne informacje. Otóż obie dziedziny są odrębne, strukturalnie i własnościowo.

Dowodzą tego dwa fakty. W dokumentach z połowy XIII wieku mamy informację, że w latach 1249-1254 późniejsze miasto Police stanowiło własność rycerza Bartłomieja z Polic. Prawdopodobnie był to Bartłomiej (II) Młodszy, XIII-wieczny możnowładca pomorski, członek rodu Świętoborzyców, syn kasztelana szczecińskiego Warcisława Młodszego.1) Skoro jego władanie ponadstuletnią osadą zanika po roku 1254, a o miejscu decyduje książę – wynika stąd wniosek, że od początku była to ziemia państwowa (książęca), oddana w dzierżawę, a kiedy dzierżawca, zapewne bezpotomnie, umarł – dziedzina (wraz z osadą) wraca do ówczesnego skarbu państwa i o jej ostatecznym przeznaczeniu decyduje książę, lokując tu miasto.

Inne są losy dawnego grodziska. Jest traktowane odrębnie w stosunku do nowo lokowanych Polic. W roku 1298 książę Otto I nadaje je mieszczanom szczecińskim, G. i J. Hovenerom. Akt nadania wspomina wówczas o ulokowanej w pobliżu góry jakiejś małej osadzie (vicus), „określanej wówczas wtórną nazwą Borchwal”. Kiedy po rezygnacji Hovenerów z wspomnianych włości (sprzedaż praw senioralnych Szczecinowi), w roku 1321, ten sam książę Otto I darowuje miastu Szczecinowi Police – nadanie obejmuje również górę grodową, ale o żadnej pobliskiej osadzie mowy już nie ma.

Co z tych zapisów wynika? Potwierdzenie, że grodzisko mścięcińskie i pierwotne Police to dwie różne przestrzenie, zarówno geograficznie, jak i formalno-prawnie. Police już dawno istnieją, a znacznie od nich starsze (najmniej o dwa stulecia), wygasłe grodzisko, utrzymuje swoją (pojęciową) odrębność aż do końca XIII wieku. I dopiero, gdy nie ma już tu realnego osadnictwa – wraca, a raczej zostaje wliczone do zasobów skarbu państwa (książęcego).

Proces wygaszania aktywności grodziska (i minipodgrodzia) wiąże się ze zmianami polityczno-administracyjnymi wynikającymi z powstania i rozwoju Księstwa Gryfitów. Gród mścięciński, należący w fazie plemiennej prawdopodobnie do linii grodów obronnych nad Odrą, chroniących wschodnich Połabian przed zakusami pomorskich Wkrzanów (tak: Jakub Matura za profesorem Janem Marią Piskorskim) z chwilą powstania scalającego plemiona państwa przestaje być potrzebny. Wchodzi w obręb kasztelanii (szczecińskiej), najpierw struktury grodowej (grody + terytoria), później już tylko terytorialnej (landwójtowskiej). A ponieważ grodzisko na mścięcińskim wzgórzu (północny stok) z samej natury wielkich perspektyw rozwojowych nie miało – po prostu wygasa. Przyszłość należy teraz do pobliskich Polic.

Szukając istotnej przyczyny skrótowo opisanych przemian niepodobna pominąć wydarzeń z pierwszego trzydziestolecia XII wieku. Wtedy bowiem Warcisław I (pierwszy potwierdzony historycznie władca Gryfitów) przekształca pogański jeszcze zalążek państwa w pełnoprawny element ówczesnej Europy. A akuszerem tego procesu jest postać polskiego księcia – Bolesława Krzywoustego. Wraz z nim docieramy do początków Polic.

Praprawnuk, w prostej linii Bolesława Chrobrego, należał do najwaleczniejszych Piastów szczególnie zainteresowanych Pomorzem. Gdańskie zdobył, Szczecińskie – zhołdował. W przeciwieństwie do poprzedników (Mieszka I i Chrobrego) uzależnienie nowo powstającego państwa Gryfitów miało charakter wieloletni. O ile wcześniejsze obecności Piastów na dzisiejszym Pomorzu Zachodnim miały charakter epizodyczny, podległość lenna Warcislawa I, po długotrwałych walkach Krzywoustego z „Pomorcami”, była oficjalna i relatywnie trwała, mimo prób lennika zmierzających do uwolnienia się od tej zależności. W zasadzie do śmierci polskiego księcia (1138), ponownie „przywołany do porządku”2) władca Gryfitów był lennikiem księcia Polan.

Osobistą zasługą Bolesława Krzywoustego było doprowadzenie do chrztu ówczesnego państwa Gryfitów, a na pewno tzw. Pomorza Szczecińskiego. Był bowiem promotorem pierwszej (nieudanej) misji Bernarda Hiszpana, a później skutecznej akcji św. Ottona z Bambergu. Czas misji łączy się z potwierdzonym historycznie zanikiem „cywilizacji mścięcińskiej” (gród na wzgórzu) i przeniesieniem osadnictwa w rejon obecnego rynku, co uznaje się za początek Polic.

Ponieważ nie ma żadnych przesłanek pozwalających sądzić, że doszło do jakichś wydarzeń gwałtownych, historycy łączą wygaszenie pierwotnego osadnictwa w Mścięcinie z powstaniem nowego centrum osadniczego na terenie pobliskich pól lub bagnistych przestrzeni nad Łarpią (kwestia interpretacji terminu „polie”), a to z kolei z założeniem przez biskupa Ottona pierwszego kościoła (właściwie jego pierwocin, tzw. półprezbiterium) w miejscu, gdzie później stały kolejne świątynie (bo było ich kilka), czyli w centrum dzisiejszego polickiego rynku.

Hipoteza jest racjonalna, na terenie mścięcińskiego grodu śladów pogańskiej świątyni nie było, gród na takie przedsięwzięcie był zbyt mały, zresztą obiekt kultu byłby niepożądaną konkurencją dla dużego chramu Trzygława w znacznie większym, a nieodległym Szczecinie.

Trudno jednak przypuścić, aby znany z sumienności Apostoł Pomorza w osobie św. biskupa z Bambergu, pominął leżącą na trasie jego misji pogańską osadę, tak blisko położoną koło stolicy regionu. Siły (w przeciwieństwie do Szczecina) nie musiał stosować, wystarczyło, że na ziemi „niczyjej”, czyli będącej własnością państwową (księcia Warcisława) ufundował zalążek kościoła, objęty patronatem panującego, którego woli niebezpiecznie się było sprzeciwiać.

Jeśli nieopodal świątyni powstały inne obiekty mające charakter państwowy (np. siedziba przedstawiciela komesa), a w okolicy stosowano politykę nadań – nowe centrum osadnicze było atrakcyjne.

Tak, czy inaczej trudno nie dostrzegać zbieżności czasowej między zanikiem znaczenia i wyludnieniem się grodu w Mścięcinie a misjami Ottona pod patronatem Warcisława realizującego wolę suwerena – Krzywoustego.

Można więc z dużym prawdopodobieństwem twierdzić, że u genezy założenia Polic leży w dużej, jeśli nie podstawowej mierze, chrystianizacja Pomorza Szczecińskiego, a tę zainicjował i nad nią czuwał książę Bolesław Krzywousty. Jemu więc – pośrednio – zawdzięczamy powstanie późniejszych Polic. I jest to wystarczający powód, by pamięć księcia utrwalić.

Postać i rolę Bolesława Krzywoustego doceniono w powojennym Szczecinie nazywając jego imieniem jedną z głównych arterii miasta. W Policach był postacią właściwie nieznaną. Prawdopodobnie z racji niewiedzy o jego związkach z powstaniem późniejszego miasta, jak również ze względu na zniekształcenia propagandowe okresu PRL. Do nieprawdziwej wizji „powrotu na odwieczne piastowskie ziemie” nie pasowała prawda historyczna o akcydentalnej tu obecności Mieszka I i Chrobrego, ani o zhołdowaniu Pomorza mieczami wojów Krzywoustego. A już uwypuklanie chrystianizacji państwa Gryfitów jako największego osiągnięcia polskiego księcia, wprowadzającego obcych Polanom pogańskich „Pomorców” w krąg ówczesnej cywilizacji europejskiej było ujęciem, o którym w ogóle nie chciano (i nie można było) mówić. 3)

Przypisy

1. Bartholomeus de Polyz , ur. ?, zm. przed 1260
2. Po zdradzie i złupieniu Płocka w 1128
3. Długotrwały podbój Pomorza Zachodniego przez Krzywoustego w oczywisty sposób zaprzecza peerelowskiej tezie jakoby to były „prastare, piastowskie ziemie”.

W niedzielę, 29 sierpnia, ksiądz kanonik Waldemar Gasztkowski odprawieniem sumy w intencji parafian, po 15 latach proboszczowskiej posługi w polickim kościele św. Kazimierza, pożegnał się z wiernymi. 1 września ma objąć parafię Przemienienia Pańskiego w dalekich Mieszkowicach.

Wraz z nim, kilka dni wcześniej, do innych parafii odeszło trzech dotychczasowych wikarych. Czwarty ksiądz odszedł już z końcem maja, od 1 czerwca został rezydentem w Seminarium Duchownym w Szczecinie. W  Policach, „na placu boju” pozostało dwóch księży pomocników, również mających status rezydentów. 1) Tym samym cały dotychczasowy zespół duszpasterski został odwołany.

Od 1 września posługę podejmie kolejny proboszcz (ks. dr Piotr Gałas), któremu pomagać będzie trzech nowych wikarych.

Długa policka tradycja duszpasterska, zapoczątkowana przez ks. Jana Kazieczkę, kontynuowana przez ks. Leszka Koniecznego i przez 15 lat budowana przez ks. Gasztkowskiego została przerwana. Do arcytrudnej, największej robotniczej parafii Kościoła Szczecińsko-Kamieńskiego, przychodzą ludzie nowi. Zapewne pełni najlepszych chęci, ale nie znający specyfiki społeczności miasta, którą w ogromnym stopniu scala wspólnota zatrudnienia w jednym, gigantycznym, zakładzie przemysłowym.

O ile zmiany proboszczów są w życiu Kościoła rzeczą normalną, to jednak rzadko się zdarza, aby w dużej parafii w jednym momencie likwidowano całą ekipę duszpasterską. Zwykle odbywa się to „na zakładkę”. Odchodził konkretny proboszcz, ale, przynajmniej przez jakiś czas, pozostawali wikarzy, ułatwiający nowemu rządcy rozpoznanie miejsca i jego uwarunkowań. Tymczasem w Policach nastąpiła rewolucja. Naturalne pytanie brzmi po prostu: dlaczego?

Le roi est mort, vive le roi! (Umarł król, niech żyje król!)

Odpowiedzi nie udzieliła pożegnalna Msza św. o której wspomnieliśmy na początku artykułu. Raczej pogłębiła wymiar znaków zapytania. Przede wszystkim wiernych było relatywnie mało. Owszem. kościół był zapełniony, lecz liczba uczestników uroczystości nie przekroczyła 500 osób. Niespełna 2% parafian… 2)

Nas uderzyły liczne nieobecności. Przede wszystkim tzw. zawodowych katolików, których przez 15 lat namnożyło się pełno. Podczas publicznych uroczystości, zwłaszcza wykraczających poza mury kościoła istniała spora konkurencja między chętnymi do trzymania drążków baldachimu lub podtrzymywania ramion kapłana niosącego monstrancję. Z kolei w trakcie okazjonalnych, a specyficznych dla Polic patriotycznych nabożeństw, ławki świątyni zapełniali „działacze i krzykacze” z różnych środowisk, szczególnie politycznych. Poczty sztandarowe, delegacje służb mundurowych, uniformy, szarfy, białe rękawiczki, pełne dostojeństwa miny – klasyczne obrazki z kościoła. A w dniu pożegnania?

Pustka. Honor policzan strzymali jedynie liczni samorządowcy gminy i niezawodny (jak zawsze)  przewodniczący Rady Powiatu w osobie Cezarego Arciszewskiego (z Małżonką). Gminę reprezentowali: wiceburmistrz Maciej Greinert (burmistrz Diakun musiał pojechać do Kołbacza, zaproszony na dożynki archidiecezjalne); przewodniczący Rady – Andrzej Rogowski, radny Piotr Diakun oraz: wspólnie, ale odrębnie, delegacja Wydziału Oświaty i Kultury z naczelnikiem Witoldem Stefańskim na czele. Przedstawicieli zarządu, innych radnych i urzędników powiatu nie było.

Pojawiły się delegacje kilku wspólnot i środowisk parafii i na tym koniec. Dziwił brak księży – choćby symbolicznej reprezentacji środowiska dekanalnego, ostatecznie odchodzący ksiądz Proboszcz przez wiele lat był dziekanem. Wiadomo, niedziela, niekorzystna godzina pożegnalnej Mszy św., kolidująca z parafialnymi, ale przy odrobinie dobrej woli można to było inaczej zorganizować.

Za tydzień (5 września) o tej samej godzinie rozpocznie się „oficjalna instalacja” nowego ks. Proboszcza. Chyba się na nią wybierzemy, aby zobaczyć wczoraj nieobecnych, którzy tym razem będą, aby się „wkupić” w łaski kolejnego rządcy ogromnej parafii. Wybory coraz bliżej. Le roi est mort, vive le roi!

Do skromnych wymiarów niedzielnej uroczystości dostosowały się wypowiedzi. Krótkie kazanie, dość zwięzłe podziękowanie ks. Waldemara na koniec, mikrolaudacje liderów grup wręczających kwiaty i okolicznościowe podarunki. Być może kameralny format pożegnania był tak zaprojektowany przez odchodzącego Proboszcza. Być może zadecydowały o tym jakieś inne względy. Nie wiemy i pewnie nigdy się nie dowiemy.

Co wiemy o tle zdarzeń?

W sposób pewny – niewiele. Zaskoczeniem jest tempo: odejście w czerwcu pierwszego z wikarych, potem, w połowie sierpnia informacja o odwołaniu kolejnych trzech, wreszcie mocno niespodziewanie, na 9 dni przed zdarzeniem – wpleciona w ogłoszenia zapowiedź odejścia proboszcza. Jak ustaliliśmy nie wiedzieli o tym nawet kapłani dekanatu. Dekret Metropolity został im dostarczony później.

Próba wyjaśnienia przyczyn pośpiechu, a przede wszystkim powodów „rewolucji” jest mocno utrudniona. Tak zresztą, jak i cała komunikacja ze strukturami zachodniopomorskiego Kościoła. Od stycznia br., a już na pewno od czasu wypłynięcia na forum opinii publicznej relacji Jego Ekscelencji i śp. ks. Andrzeja Dymera, czyli od lutego 2021, zachodniopomorskie sprawy wewnątrzkościelne spowija milczenie. Rzecznik prasowy kurii podał się w lutym do dymisji, nowego nie powołano, nie ma się do kogo zwrócić poszukując informacji.

Co gorsza sam Metropolita unika kontaktu ze społecznością podległego mu Kościoła. Pojawia się publicznie tylko wtedy, gdy musi, większość powinności spada na barki JE ks. prof. Henryka Wejmana, biskupa pomocniczego. Sam Ksiądz Arcybiskup zdyspensował się nawet od „listów” i „słów” pasterskich. Nie było żadnej wypowiedzi po śmierci ks. Dymera, nie było tradycyjnego „Listu” na I niedzielę Wielkiego Postu, nie ma jakiegoś przygotowania/komentarza przed beatyfikacją Prymasa Tysiąclecia (12 IX), jednym słowem: nie ma nic. Są to obyczaje może i dobre w Siedlcach lub Sandomierzu, ale w Szczecinie i Policach trudne do zaakceptowania.

Natura nie znosi próżni. Nic więc dziwnego, że brak wyjaśnień powodów nagłego demontażu obsady ważnej polickiej parafii, zaowocował mnogością dociekań, hipotez i plotek.

Odrzucając te ostatnie (bo już nam ucho spuchło od „sensacyjnych” informacji) możemy z góry wykluczyć jakiekolwiek naruszenia prawa, tak świeckiego, jak i kanonicznego. Coś stało się w parafii, ale zdarzenie lub proces (ciąg zdarzeń) nie naruszyły osobistych kapłańskich dyspozycji członków dotychczasowego zespołu. Gdyby było inaczej – ks. kanonik Gasztkowski nie otrzymałby kolejnego probostwa, a jego byli wikarzy całkiem dobrych kolejnych miejsc pracy duszpasterskiej.

Więc o co poszło?

Po maksymalnie wnikliwym rozważeniu – rzecz jasna w miarę możliwości – wszystkich znanych nam zdarzeń doszliśmy do przekonania, że pozostaje stara zasada: jak nie wiadomo o co chodzi – musi chodzić o pieniądze. To oczywiście tylko hipoteza, ale ona jedna tłumaczy gwałtowne rozproszenie całego zespołu. Prawdopodobnie parafia, a wraz z nią zespół duszpasterski popadła w duże problemy finansowe. Powodem był lockdown, długie ograniczenie liczby wiernych w kościołach, przesunięcia I Komunii św., odwoływanie chrzcin i ślubów oraz – jak mniemamy – zaniechanie kolędy na przełomie 2020/2021. Chociaż parafia jest duża do świątyni regularnie uczęszcza jakieś 12-13 procent wiernych. Wizytę kolędową przyjmuje przynajmniej kilkadziesiąt procent parafian, a ofiary są szczodre, bo policzanie do skąpców nie należą. W ostatnim czasie owych wpływów nie było, pojawiły się problemy, a wraz z nimi wewnętrzne nieporozumienia. Napięcia się wzmogły, jeden z księży zaczął się zapożyczać u parafian i wpadł w pętlę zadłużeń, pozostali sarkali. Gordyjski węzeł trzeba było przeciąć i właśnie obserwujemy skutki tego zabiegu: odwołanie całego zespołu duszpasterskiego. Jeżeli mamy rację (hipoteza) to tak mniej więcej było.

Czy można mówić o czyjejkolwiek winie?

Naszym zdaniem nie, raczej o nieprzewidzianych, a nawet niemożliwych do przewidzenia uwarunkowaniach. Decyzja Metropolity zaistniałe problemy w tej chwili kończy, nowy proboszcz zacznie działać wraz z nowym zespołem wikarych, jedyna trudność w tym, że nowo powołana obsada parafii Polic i ich specyfiki nie zna, a rok, dwa lata upłyną nim uwarunkowania pozna i znajdzie stosowne klucze do duszpasterskich starań. Czas pokaże, czy wyzwaniom podoła.

Co jeszcze trzeba dodać?

W trakcie pożegnalnej Mszy św. zabrakło nam jakiejkolwiek laudacji na część odchodzącego Proboszcza. Piętnaście aktywnych lat to czas długi, w kalendarzu dokonań ks. Waldemara zapisów jest wiele. Nieśmiało, ograniczony czasem, próbował je wymienić Cezary Arciszewski, lecz poza nim nikt się nie pokusił o jakieś podsumowanie. Dziwne, ale prawdziwe.

Krótką syntezę najważniejszych osiągnięć Proboszcza przedstawił nasz kolega, policki dziennikarz Mariusz Hałgas w bardzo przyjaznej relacji z opisywanej uroczystości, połączonej z – jak zawsze świetnym – fotoreportażem. Zobacz:

https://police24.pl/police-informacje/4693-podziekowali-proboszczowi-za-15-lat-poslugi-w-policach-foto.html

Quod scripsi, scripsi!

Jan Antoni Kłys

„Magazyn Policki”

1) Rezydent – ksiądz zamieszkujący na terenie parafii i pomagający w pracach duszpasterskich, lecz bez nałożonych obowiązków wikariusza. Z różnych powodów nie włącza się w pełny sposób w prace w parafii. Dotyczy to np. księży emerytów, studentów, doktorantów, księży pracujących etatowo w urzędach kościelnych, naukowców zatrudnionych na uczelniach kościelnych lub świeckich, czy księży na urlopach zdrowotnych.

Rezydentami mogą być też biskupi niepracujący w danej diecezji, ale na jej terenie zamieszkujący.

Tyle Wikipedia. Ze swej strony dodamy, że status rezydentów miewają niekiedy i księża odsunięci od pełnej posługi z uwagi na wykroczenia wobec prawa kanonicznego.

2) wg: „Niedziela szczecińsko-kamieńska” 8/2003 policka parafia liczyła wtedy 28 498 wiernych. Dziś jest ich pewnie blisko 30 tys., może nawet „z okładem”.

Police, 25 sierpnia 2021 r. Jak nas poinformował ks. Kanonik Waldemar Szczurowski (proboszcz Jasienicy i duszpasterz strażaków): „Druh Marian Siwiela, Prezes Oddziału Powiatowego OSP RP w Policach, decyzją Prezydenta RP, został odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności”. Prezesowi serdecznie gratulujemy, a ks. Kanonikowi dziękujemy za informację.

Podajemy szczegóły. Uroczystości pogrzebowe rozpoczną się Mszą św. o godzinie 13.00 w kościele pw. św. Rodziny w Szczecinie Płoni (Prawobrzeże). Po Liturgii pogrzeb na miejscowym cmentarzu przy ul. Ceramicznej 2.